آنها که نمی نویسند ، چطور بغض هایشان تحلیل میرود؟ چطور دراکولای تنهاییشان آرام می گیرد؟ چطور بی قراری انگشت هایشان را تاب می آورند؟ مگر می شود ننوشت و نمرد؟!

پ.ن: به اندازه ی یک ماه مرده بودیم...